„Squid Game“ заврши – но Јужна Кореја живее во реалноста што ја инспирираше серијата
Третата и последна сезона на „Squid Game“ ја шокираше публиката, но за многу Јужнокорејци, таа само е огледало на суровата реалност на нееднаквоста, стресот и социјалните неправди што ги живеат секојдневно.
По три сезони полни со крвави игри, емоционални падови и длабоки општествени пораки, светот се простува од „Squid Game“ – феноменот кој не само што доминираше на Netflix, туку стана и глобален симбол за темната страна на капитализмот. Но додека гледачите ширум планетата се враќаат во своето секојдневие, Јужнокорејците остануваат да живеат во суровата реалност што самата серија ја пренесе на екранот.
Squid Game“ не е само фикција – тоа е огледало во кое Кореја и светот се гледаат како реалност без филтер.
Во неа гледаме луѓе со празни џебови и полни долгови, кои играат традиционални детски игри со смртоносен пресврт. Играта е брутална: или победуваш, или умираш. Но уште побрутална е реалноста – студентите се под екстремен притисок да успеат, младите немаат работа, а родителите не се осмелуваат да имаат деца поради високите трошоци и ниската безбедност.
Главниот лик, Сеонг Ѓи-хун, е отпуштен работник од автомобилска фабрика, инспириран од реална работничка побуна од 2009 година во SsangYong Motor. Тогаш полицијата со пендреци и солзавец расчистуваше со стотици вработени што протестираа поради масовни отпуштања.
Ова не е само наратив – тоа е колективно сеќавање на една нација. Како што напиша еден јужнокорејски критичар: „Овие приказни не се драмски елементи, туку реални маки што ги живееме секој ден.“
Последната епизода предизвика поларизирани реакции. Главниот јунак жртвува сè – вклучително и животот – за да го спаси туѓо дете. За некои, тоа беше кулминација на хуманоста. За други – патетичен и нереален момент во серија што до тогаш бескомпромисно ја покажуваше суровоста на светот.
„Овој крај ме натера да се запрашам – дали љубезноста има сила во реалниот свет? Или е само слабост?“ – прашува еден гледач.
Режисерот Хванг Донг-хјук искрено призна дека очекувањата биле огромни. „Во првата сезона публиката немаше очекувања – затоа шокот функционираше. Потоа, сите очекуваа различни работи – повеќе игри, подлабоки пораки, развој на ликовите… Не може да им угодиш на сите.“
На улиците на Сеул, огромна парада го славеше финалето – со џиновската кукла-убиец и десетици „играчи“ во розови униформи. Јужна Кореја, преку својата поп-култура, се ребрендира како суперсила: BTS, Parasite, и секако – Squid Game.
Новиот претседател Ли Јае Мјунг сака тоа да го искористи. K-драмите и K-попот не се само забава – тие се политички и економски алатки.
Сцената во финалето каде што актерката Кејт Бланшет игра традиционална корејска игра во уличка во Лос Анџелес веќе разгорува гласини за американски спин-оф.
